Willem Dolphyn werd op 17 mei 1935 geboren in Antwerpen en groeide als enig kind op in een uitzonderlijk artistiek milieu.
Vader Victor was tevens kunstschilder en professor aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen. Het kinderhoofdje hiernaast is een detail van Willem in zijn wiegje, geschilderd door Victor.
Moeder Anna De Ridder was een dochter van Alfons De Ridder - schrijver Willem Elsschot.
Het huishouden werd frequent bezocht door vrienden kunstenaars en allerhande kennissen waarmee oeverloos over kunst werd gediscuteerd. Dit beïnvloedde al van jongs af aan zijn toekomst als kunstenaar.
Getuige hiervan is een tekening van 2 zwanen, die hij op vierjarige leeftijd tekende na een bezoek aan Antwerpse Zoo. Jammer genoeg is het origineel hiervan verloren geraakt.
Tijdens de moeilijke oorlogsjaren blijft Willem tekenen, onder invloed van het komen en gaan van soldaten, tanks en vliegtuigen. Hij tekent bijgevolg bladzijden vol met talloze oorlogstaferelen, ook hier al met een ongelooflijke zin voor detail waar iedereen met verbazing stond naar te kijken.
Na de oorlog is het tijd voor een ernstigere toekomstkeuze.
Eerst is er, na enkele jaren Atheneum, een mislukte poging in een school voor handel en administratie, om uiteindelijk in de Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen te belanden. Daar krijgt hij les van Karl de Rover, Antoon Marstboom, J. Creytens... aangevuld met privé-lessen van vader Victor.
Als jongste leerling ooit werd hij in 1952 toegelaten aan het Nationaal Hoger Instituut voor Schone Kunsten.
In het begin leefde Willem van de verdienste van boekverluchtingen en allerhande illustraties, zoals logo's, cartoons, postzegels, bierkaartjes, stripverhalen,... terwijl hij ondertussen blijft verder werken aan zijn schildersloopbaan.
Hij kiest resoluut voor de "klassieke" realistische visie, dit in tegenstelling tot vele tijdgenoten die alle "ismen" die de kunstwereld rijk is afschuimen.
Hij haalt zijn eerste succes met een solo tentoonstelling in 1968 in Antwerpen, maar om een zeker inkomen te blijven verzekeren, geeft hij ondertussen ook les, eerst aan de Academie van Mol, later aan die van Berchem.
Bekendheid blijft niet uit; mede dankzij de hulp van mecenas Mevr. Verschuren volgt de ene buitenlandse tentoonstelling na de andere: Nederland, Engeland, Monaco, Japan,...
De kwaliteit van zijn schilderijen laat elke negatieve bijklank van het woord "klassiek" vergeten. De met zorg uitgekozen objecten, de evenwichtige composities, het spel van licht en donker, schaduw en kleur en bovenal de weergave van de materie zijn uiterst verzorgd en uitgevoerd in een 17e eeuwse techniek.
